Om het makkelijkste uit te leggen hoe deze sport gaat, doen we dit in twee delen:
Iedere speler heeft een geblindeerde bril op, zodat iedereen gelijk is. Het zou immers een voordeel geven als je nog een beetje zou kunnen zien.
Als je aan de beurt bent om te slaan, ga je bij de homeplaat staan. Waar normaal gesproken de bal wordt aangegooid, sla je de bal nu uit eigen hand weg. In de bal die je slaat, zitten belletjes. De tegenpartij hoort dus deze bal. Tussen honk twee en honk drie ligt een touwtje op de grond. De bal die geslagen wordt, moet voor deze lijn stuiteren en over deze lijn terechtkomen. Zodra je geslagen hebt, ren je naar honk een. In dit honk zit een piep. Je rent dus op het geluid af. Wij mogen niet stoppen op honk een, wij moeten door naar honk twee.
Als de bal goed geslagen is, roept de scheidsrechter heel hard FAIR. Je moet om honk een rennen. Zodra je honk een voorbij bent, begint een coach op honk twee te klappen. Ook hier ren je dus op het geluid van het geklap af. Zodra je op het honk bent, stopt de coach met klappen. De volgende speler is dan aan de beurt en slaat weer de bal het veld in.
De coach op honk drie begint te klappen voor de speler die op honk twee staat. De pieper van honk een begint te piepen voor de speler die geslagen heeft, en de coach van honk twee begint te klappen zodra de speler honk een voorbij is. En dan bij de volgende slag komt het moeilijkste van het rennen. Zodra je op honk drie staat en naar de thuisplaat moet, is er geen geluid. Je moet zelf proberen rechtdoor te rennen richting de thuisplaat. Je hebt een lijn van vier meter die je over moet rennen.
Ren je naast deze lijn, dan heb je geen punt behaald, ren je wel over deze lijn dan heb je een punt gescoord voor het team. In principe ren je dus maar een honk per slagbeurt. Het komt heel soms voor dat de tegenpartij de bal verkeerd teruggooit, dan kan je doorgestuurd worden naar het volgende honk, maar dit gebeurt zelden omdat het risico dat je dan uit gaat, erg groot is.
Je staat met vijf fielders, die ook allemaal een geblindeerde bril op hebben op het veld, achter honk twee en drie. Zodra de speler zijn bal heeft geslagen, ga je al proberen te luisteren welke kant deze opgeslagen is: richting honk drie, of juist richting honk twee. De bal die geslagen is, moet voor het touwtje stuiteren, dan hoor je dus gelijk waar de bal zich bevindt. Zodra de bal over het touwtje is, roept de scheidsrechter FAIR en mag je als fielder de bal gaan zoeken. Zolang de bal rolt, hoor je deze, maar zodra deze stil ligt, is het stil.
Dan is het heel lastig om de bal te vinden. Het team communiceert onderling ook met elkaar. Komt de bal tegen je aan en stuitert die weer weg, roep je LOS, dan weten andere fielders dat de bal bij jou in de buurt is. Zij komen dan meezoeken. Rolt de bal voorbij, dan roep je VOORBIJ. De fielders die dan achter je staan, weten dan dat de bal hun kant op komt. Het gebeurt ook soms dat de bal heel hard geslagen wordt en de bal ver het veld in rolt. Je weet als fielder dan ongeveer waar de bal heen is gerold. Je roep dan HIER BIJ MIJ. Alle andere fielders komen dan die kant op en zoeken mee naar de bal.
Zodra je de bal hebt, roep je VAST: de andere fielders weten dan dat de bal gevonden is en bukken zich. Er staat een goedziende coach net achter honk twee. Deze coach roept TWEE TWEE TWEE. Je gooit dan de bal naar deze coach. Als de bal eerder bij de coach is dan de spelers op de honken, heb je de spelers uitgegooid.
Het is een superleuk en intensief spel. Voor blinden en slechtziende een echte uitdaging. Die ‘beperking ’ is wel een voorwaarden om mee te kunnen doen. Het is overigens een echte teamsport.
Ik kan het iedereen aanraden om te gaan spelen. Voor blinden en slechtzienden is er meer mogelijk dan je zelf zou verwachten.
In de zomertijden wordt er in Beek getraind op maandagavond van half 7 tot half 9 en in de wintermaanden in de zaal in Nieuwstad van half 8 tot half 10. In Ede wordt er getraind in de zomermaanden op maandagavond van 7 tot 9 en in de wintermaanden op donderdag van 6 tot half 8.